natuurkracht

hij kreeg het in de zeilen

en zij het van de molen

hij steeg naar grote hoogte

en zij beneden peil

hij stak de lichten op

en zij de lonten aan

hij droeg het naar de zee

zij wilde water zijn

ze hadden er waarschijnlijk de kracht niet meer voor

Andere blogstek

nynke

Dan ben je vijf jaar. Vernoemd naar Nynke van Hichtum. Een garnaaltje bij de geboorte. Zit je in groep twee. Een dromertje. Kabbelen de gedachten mijlen ver. Alles staat je. Niet alleen kleding, maar ook dat beetje luie, lazy like a sunny afternoon. Soms word je gillend wakker. Groeipijnen. Ben je sterk als het moet, zoals in mei 2007 bijna twee jaar oud:

je valt beroerd
twintig maanden levenservaring
behoeden je niet voor alle risico's
in je prille leventje
gelukkig huil je 
in dit bloedbad
houston control
collega bellen voor de dienst
sanne naar opa en oma
mama met jou alvast naar de ehbo
hadden het rustig aan kunnen doen
tweeënhalf uur wachten in een
bedompte wachtkamer
op de hoofdact van de avond
vier volwassenen, 
die jouw breekbare
lijfje drie draadjes lang 
onbeweeglijk maken
god wat ben je sterk
geen echte paniek
het huilen is snel over
natte haartjes, hoogrode konen
en een onverwacht veerkrachtige blik 
in jouw bodemloze groenbruine meren
je armpjes stevig om me heen
we danken de lieve zusters
en aardige kinderdokter 
met de vaste hand
snel naar huis
plof, de bank
wat deed ze 't goed hè
ja, ze deed 't fantastisch




Ben je zon, zee en ......

mijn vlindertje 

bij een vroege zee

ze vindt de branding

in golven

overspoelt het mij

Reeg ik jouw waterpokken aanéén tot een gedichtje:


waterpokken ontspringen uit jouw huid
als druppels in een spiegelende plas
tik, tik, een wonderlijk geluid
twee emmertjes vol van je ras, ras, ras
uit een regenwolkje met jouw gezicht
gepokt en gemazeld, wieg ik je in slaap
een krentenbolletje in koortsachtig licht
en zie tussen de spatjes door
de dromen zachtjes aankloppen
in een diepe, diepe gaap




En heel af en toe ben je boos. Redeloos. Ziedend. Verscheurend.
Zoals vandaag. Maar ook dan ben je prachtig.

weten wanneer je dood gaat

Op 16 juli 2038 zal ik mijn laatste adem uitblazen op de ietwat teleurstellende leeftijd van 71 jaar. Deze grappige site rekende het voor me uit. Daar hadden ze overigens niet veel gegevens voor nodig.

In mijn werk ontmoet ik aardig wat 95- en zelfs 100-plussers. Als mij één ding aan hen opvalt, is het dat er weinig zeurpieten tussen zitten. Het zijn mensen, die van hun kwetsbaar hart geen moordkuil maken en leven in het moment. Het carpe diem wordt natuurlijk aan ouderen opgedrongen door de tijd. De toekomst brengt de dood nadrukkelijker in beeld. Als ik er naar vraag, krijg ik zelden een afwerende reactie. Weinig hoogbejaarde mensen zijn bang voor de dood. Sommigen lijken er onverschillig onder. Een aantal kijkt er naar uit. Daarbij kan men overigens heel tevreden en zonder bijzondere verwachtingen ten aanzien van het hiernamaals leven. De cirkel is dan rond. The work is done.

Hoe oud ik word, doet er wel toe, al was het maar om mijn kinderen volwassen te zien worden. Verder zijn er niet veel redenen om er zorgelijk over te zijn. Zoals ik elke avond ga slapen, zo zal ik op enig moment dood gaan. Van iedere dag probeer ik wat te maken en zonder stress de kleine dood op te zoeken. Het is niet belangrijk wanneer we dood gaan. Beter is het aandacht te besteden aan hoe we leven.

Interessant I

Interessant II

Ook de moeite waard:

een goddelijke leeftijd

maar voor mij ben je het achtste wereldwonder


Wat word je groot.
Eén van de laatste foto's van jou op mijn blog.
Zo groot dus.

"Papa, ik wil een eigen website..."

de zomer van jaap

Soms probeer ik niets te doen. Dat gaat steeds beter. Het lijkt zo makkelijk, dat het soms onmogelijk is. Niets is relatief. Ik haal nog steeds adem. Gedachten stoppen niet, maar op een rustige plek kan ik naar ze kijken. Dan verbeeld ik een podium, waar ik gedachten alle kanten op laat springen. Stap voor stap beweeg ik dan richting coulissen.

Over non-dualiteit sprak Jaap van Zweden in een memorabele aflevering van vpro’s zomergasten. Vanuit een crisis werd hij ook dirigent over zijn eigen leven. Zijn autistische zoon gaf hem het stokje. Hij eindigde die zomeravond in 2009 met het vierde deel van de negende symfonie van Mahler. Muziek die ik niet eerder beluisterd had. Vrouw en dochters al in diepe slaap. Een donker huis. Een bank. En een vierkante lichtgevende kast. Bernstein dirigeerde rechtstreeks naar mijn hart. Afscheid nemen zonder vrees leek even mogelijk.

inspirerende voorbeelden: jon kabat-zinn

"playing beethoven without tuning"

elliptisch consult op zaterdagmiddag

ik kon er nog niet over schrijven

maar vandaag leek het weer

of je dood ging en ik dacht

dat ik dat wel kon hebben

maar dat kan ik niet, omdat

ik weet dat morgen niet bestaat

en het daarom altijd anders is

belde pap me op

je lag te schudden in bed

en of ik snel wilde komen

dacht ik al aan de begrafenis

en de bloemen en wat ik dan

nog moest zeggen, maar

gelukkig was het schudden

wat ik dacht dat het was

en zag ik je ademen en voelde

je rustige, regelmatige pols

en gaf je vol vertrouwen mee

aan de ambulancebroeders

en zag ik in het ziekenhuis

dat de CT-scan en het bloed

vertelden wat ik al wist

en mocht je weer naar huis,

het verpleeghuis, dat wel

volgend weekend maar weer 

logeren bij pap

en moesten we schudden

van het lachen, omdat

zuslief het nog één keer

herhaalde, het viel mee

je had even last van een

elliptisch consult

eindelijk thuis (in zomerhuis met zwembad)

In 1996 las ik eindelijk oorlog van Herman Koch. Het waren donkere dagen rond mijn dertigste verjaardag. Mentaal verkeerde ik in niemandsland. Het moet een hoogtepunt zijn geweest, dat ik het boek uit las zonder in een zware depressie te zinken. Wel zwoer ik nooit meer iets te lezen van de man, die juist in Jiskefet zo licht te verteren was. Met gemengde gevoelens nam ik het kado afgelopen donderdag in ontvangst van goede vriend L. "Leuk, Zomerhuis met Z. Heb ik veel over gehoord de laatste tijd." Daarna maakte ik hem deelgenoot van mijn veertien jaar oude eed en voegde daar aan toe, dat ik een poging zou wagen mijzelf te verloochenen. Het is een hele goede vriendschap.

Zaterdagmiddag deed ik een poging. Na één bladzijde lezen moest ik een licht kokhalzen onderdrukken. Gadverdamme. Weer het eindeloze niets in. Boek terug op de piano.

's Avonds, nadat alle kipjes op stok waren, sprak een belerend stemmetje me toe. "Kom op, man", dit is te makkelijk. "Drie, misschien vier hoofdstukken en dan mag je stoppen. Er is altijd een kans dat."

Maandagochtend met nog drie à vier hoofdstukken te gaan (ondanks een zondag met dubbele verjaardag) heb ik het boek meegenomen naar mijn werk. Op een enkele parkeerplaats heb ik overwogen het te pakken, maar de plicht riep luider. 's Avonds keek ik iedereen naar bed en las het gretig uit.

Zomerhuis met zwembad is een vlot geschreven literaire roman met intelligente metaforen, die zich ontpopt als een 'whodunnit'. Minpunt is het feit, dat de schrijver de hoofdpersoon, een huisarts, frequent laat elaboreren over zijn vak en daarbij niet gehinderd wordt door enige medische kennis, hetgeen vaak en onbedoeld mijn lachlust opwekte. Desondanks heb ik mijn literaire trauma verwerkt. Binnenkort schuif ik aan bij 'het diner'.

je bent egt goet

Op de trap hoor ik geroezemoes in de kamer. "SSSST....hij komt er AAN!!". Daarom loop ik eerst de gang in en pluk een brief van de deurmat. Dan open ik de deur naar de huiskamer. Uit volle borst wordt er gezongen. In het donker zie ik mijn dochters aan weerszijden van. Later, op een rustiger moment, lees ik de brief van Sanne nog een keer. Het raakt het diepste in mij.




ik hou van jou
ik wil jou nooit meer kwijt
je bent de beste
je kan ales
je bent er altijt
je bent egt goet
van Sanne
voor Papa